یکی از مباحث ساختاری در نظم فکری، پاسخ به این پرسش است که: باور ما و نگاه ما چیست؟ و چه باید باشد؟

یکی از مباحث مهم و شایان توجه در نظم فکری، تفاوت و فاصله میان حقایق و واقعیت های زندگی ماست. آنچه می‌دانیم این است: بین واقعیت و حقیقت فاصله وجود دارد. حتما شما هم تا کنون این را حس کرده‌اید. واقعیت این است که من باید این کار را انجام دهم. ولی حقیقت چیز دیگری است.

ببینید دوستان درست است که ما تصمیم می­گیریم ولی شرایط اجرای این تصمیم را هم باید فراهم کنیم. مثلا ما تصمیم می­گیریم گناه نکنیم، خب لازم است زمینه­ها را هم کم کنیم. ما تصمیم می­گیریم حرکت مثبت ایجاد کنیم، زمینه­ها آن را هم ایجاد کنیم، من اگر تصمیم می­گیرم سحرخیز شوم، باید زودتر بخوابم، شب ها کمتر غذا بخورم، اگر یک روز بیدار نشدم، واکنش نشان بدهم، نه­اینکه فقط تصمیم بگیرم

یکی از نشانه های نظم فکری اعمال ما هستند. ما باید تلاش کنیم هرچقدر که می توانیم به ویژگی‌های عمل اضافه کنیم. عمل پتانسیل بی‌نهایت دارد. می‌دانید چرا؟ چون ما در یک مدت زمان محدود در دنیا می‌خواهیم آذوقه بینهایت را تامین کنیم.

یکی از دلایل اهمیت زیاد نظم فکری، داشتن نظام مشخص بین اهداف و اعمال ماست. کارهای پراکنده رشدی تولید نمی کند. علتی که افراد بسیاری هستند که خیلی زحمت می کشند اما کمتر نتیجه می‌گیرند همین است که بین اعمال آنها این نظام وجود ندارد. گیر اصلی ما در زندگی، عدم نظام مندی است. به همین خاطر هر چقدر وقت بگذاریم روی این بحث کم است

شعری از پروین اعتصامی هست که لازم است رویش فکر کنید. هدف از بررسی این شعر، رسیدن به خودآگاهی است. و خودآگاهی نقش مهمی در رسیدن به نظم فکری ایفا می کند.

بزرگ‌ترین کمکی که می‌شود به آدم‌ها کرد این است که کاری کنیم آن‌ها خودشان از درون بجوشند. آن‌ها که از درون نجوشیده‌اند از بیرون پر خواهند شد و آن‌هایی که از بیرون پر شوند، از درون هم خالی می‌شوند

اولین و مهم‌ترین موضوعی که نظم را در تفکر ایجاد می‌کند، هدف است. حتما تا به حال راجع به هدف حرف های زیادی شنیده‌اید. اما این بار با نگاه دیگری _ناظر به تفکر_ می‌خواهیم این بحث را با هم بررسی کنیم