عظمت این مصیبت را باید در ناله و فغان علی(ع) این کوه صبر و استقامت و این دریای حلم و وسعت، جستجو کرد آنگاه که خطاب به رسول الله فرمود: اگر نه این بود که ما را امر به صبر نمودی و از جزع و ناله منع کردی، سیل اشک راه می انداختیم؛ چرا که رنج فراق تو پایانی ندارد و حزن و غصّه از دست دادن تو همیشه در دلها ماندگارست. با این حال ایندو برای تو بسیار کم و ناچیزست؛ چرا که تو برای هر کس نقش پدر و مادرش را داری؛ همچون مادران عطوف و مهربانی و همچون پدران تکیه گاه خلل ناپذیری؛ « بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي »، پدری که با از دست رفتنش همه یتیم گشتند و مادری که با رحلتش شیرازه زندگی ها از هم گسست. به تعبیر دخت نازنینت «انّا فَقَدْناكَ فَقْدَ الْارْضِ وابِلَها»؛ همه زمینی شدیم که دیگر آسمانش نمی بارد. تو که امان اهل زمین بودی و تا حیات داشتی عذابی نبود . مصیبت تو چنان عظیم است که هر مصیبتی در کنار او کوچک می شود. تویی که «رَحْمَةً لِلْعالَمين» بودی همه را در رحلتت عزادار کردی.
با منش و رحمت و هیبت و شوکتت همه را تسلیم خود کردی، با اینکه نزدیکترین افراد به دشمن بودی ولی به دشمنت اجازه کمترین جسارت را نمی دادی ولی همین که سر بر خاک گذاشتی دشمنت به پا ایستاد و انتقام تو را از اهل بیتت گرفت؛ علی را خانه نشین کرد و فاطمه را در هم کوبید و در شب رحلتت جنازه فرزندت را تیر باران کرد و حسینت را به قتلگاه فرستاد و چنان زمینه حضور را از بین بردند که آخرین فرزند معصومت در پرده غیبت فرو رفت و تا امروز همه یک صدا به خدای تو شکایت برده و می نالیم: َ اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنَا وَ شِدَّةَ الزَّمَانِ عَلَيْنَا وَ وُقُوعَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الْأَعْدَاءِ عَلَيْنَا وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا اللَّهُمَّ فَافْرُجْ ذَلِكَ بِفَتْحٍ مِنْكَ تُعَجِّلُهُ وَ نَصْرٍ مِنْكَ تُعِزُّهُ وَ إِمَامِ عَدْلٍ تُظْهِرُهُ إِلَهَ الْحَقِّ رَبَّ الْعَالَمِين.
یا رسول الله اذْكُرْنَا عِنْدَ رَبِّكَ وَ اجْعَلْنَا مِنْ بَالِكَ؛ اکنون که از این دنیای فانی رخت بربستی و به دنیای باقی شتافتی و نزد پروردگارت بار یافتی از ما یتیمان عالم یادی بکن و برای ما نزد خود حسابی باز کن که تا جهان باقیست سلام خدا و فرشتگان و سایرین بر تو مستدام باد. صلی الله علیک یا رسول الله و علی ابنک الحسن المجتبی.
عبدالمجيد فلسفيان